Shenandoah in de mist

Vanmorgen weer vroeg uit de veren, er stond ons weer een lange reisdag te wachten. We gingen het hotel in Arlington verlaten dus alles moest weer in de koffers gedaan worden.

Om 8.20 uur hebben we uitgecheckt en zijn we op weg gegaan naar Shenandoah National Park. Olaf werd al gauw misselijk (combinatie van honger en wagenziek) dus gauw op zoek naar een plek om te ontbijten. Het werd de Cracker Barrel. Nog nooit geweest maar wel veel over gehoord en gelezen dus daar was ik wel benieuwd naar.

Bij het oprijden van de parkeerplaats zagen we de schommelstoelen al staan op de veranda. Cracker Barrel is naast een restaurant ook een cadeauwinkel. Je moet door de winkel om bij het restaurant te komen. We besloten om eerst maar te gaan eten en daarna pas de winkel te bekijken.

De ontbijtkaart was zeer uitgebreid, tot grote frustratie van Maurice! Uiteindelijk toch een keuze gemaakt, ik nam de scrambled eggs met buttermilk biscuits en Maurice een omelet met biscuits. Samen deelden we een portie van de hashbrown casserol (soort rösti). Olaf wilde een grilled cheese sandwich en Caro nam niks (zij had haar zinnen gezet op een broodje bij de Subway). 

Tijdens het wachten vermaakten Caro en Olaf zich met het doen van een spelletje dat op de tafels stond.

De eieren waren prima, de hashbrowns heerlijk maar de biscuits zijn niet echt ons ding. Later zagen we dat we ook toast hadden kunnen bestellen!

Na het eten zijn we het winkeltje gaan bekijken. Ze hadden allemaal leuke dingen, van kaarsen (yankee candle) tot bodylotions, van boeken tot home decorations. Ze hadden ook Halloween spullen en ik heb een leuk Halloween-sign gekocht. Ook hebben we het spelletje gekocht dat de kids aan tafel speelden.

Hierna zijn we naar de Subway gereden en heeft Caro een broodje met Black Forest ham, komkommer en sla (Ja opa en oma, jullie lezen het goed: sla! Wel onder lichte dwang van papa) gehaald. Ook moest er nog getankt worden. Een hele tank vol voor 39,50 dollar, daar hebben we in Nederland nog niet eens een halve tank voor!!!

En toen konden we eindelijk op weg naar Shenandoah National Park. Om 11.45 uur waren we bij de ingang bij Front Royal. Natuurlijk gestopt bij het toegangsbord om een foto te maken. Aangezien we de enigen waren hebben we voor de allereerste keer de selfiestick gebruikt. Was even wennen, ik maakte gelijk 8 foto's hahaha!

Na de entree betaald te hebben reden we het park in. Eerste stop was het visitor center bij Dickey Ridge. Hier hebben we een koelkastmagneet gekocht voor de verzameling en hebben we bij de Ranger aangegeven dat de kinderen junior ranger wilden worden. Ze kregen weer een boekje met allerlei opdrachten. Hiervan moesten ze er 6 maken én ze moesten een film kijken (of een Ranger bijeenkomst bijwonen maar dat paste niet in onze planning).

Na het bekijken van de film wilden we nog een trail gaan lopen maar er kwam een erg donkere lucht aan en al snel voelden we de eerste druppels. Dus maar gauw de auto in en dat was net op tijd want het begon flink te regenen. Een paar mijl verder was het weer droog en zijn we gestopt bij het eerste uitkijkpunt. Hier foto's gemaakt en weer verder gereden. 

En dat was voorlopig meteen het laatste uitkijkpunt waar we iets zagen want al snel reden we de wolken in en was het enige wat we zagen dichte mist. Ja, dáárvoor komen we niet naar Shenandoah!

We zijn even gestopt bij een winkeltje om iets te drinken te kopen en toen gauw weer verder. Af en toe kwamen we even uit de mist en stopten we gelijk om foto's te maken van het uitzicht. Verder hebben we in de auto de opdrachten gemaakt in het ranger-boekje, buiten was tenslotte toch niets te zien. Ook geen beren of herten gezien helaas, wel Knabbel (of was het nu Babbel?) en een wild turkey.

Onze volgende stop was het Byrd Visitor Center waar de kinderen de eed af konden leggen en de ranger-badge zouden krijgen. Op een gegeven moment keek ik achterom, was Olaf in slaap gevallen en hij sliep nog toen we bij het visitor center aankwamen. We hebben hem maar lekker laten slapen en ik heb toen maar samen met Caro de eed afgelegd ("I, Ellen...eh Olaf"). Vervolgens kregen we de badges, heb ik nog wat foto's gemaakt van de omgeving en zijn we weer verder gereden. We kwamen wéér in dichte mist terecht en zijn het park maar uitgegaan.

Net het park uit kwamen we weer in een gigantische regenbui terecht. We zagen gewoon kleine riviertjes op de weg ontstaan!

Ons volgende doel was het hotel in Daleville, nog zo'n 160 km rijden. Toen we de snelweg opreden zagen we direct langs de kant van de weg een groot hert staan. In heel het national park geen hert gezien en dan staat ie gewoon langs de snelweg! Helaas reden we te snel om een foto te maken.

Het weer was trouwens nu weer mooi, de zon scheen en het was 30 graden. De omgeving was mooi, landelijk met van die echte Amerikaanse boerderijen. 

Na een tijdje rijden zei Olaf dat hij honger had (hij had natuurlijk de McDonalds gespot) en wij maakten de grote fout om hem een portie McNuggets te laten eten. Want Olaf heeft natuurlijk last van wagenziekte, dus binnen no time zat hij te spugen! Bij de eerste de beste afslag de snelweg weer af om die stinkende zak te dumpen en wat denk je? Meneer zat gewoon de rest van zijn McNuggets op te eten!!!

Tegen 18.00 uur kwamen we aan bij het hotel in Daleville. Gauw de spullen op de kamer gezet, Caro en Olaf zwemkleren aan en op naar het zwembad. 

Na een uurtje zwemmen begon het weer te regenen. Tijd om het zwembad uit te gaan, om te kleden en naar een restaurant te gaan. Dit keer hadden we ons oog laten vallen op een lokaal restaurant, geen keten. Maar we waren net binnen en toen viel de stroom uit! 

We hebben er denk ik een kwartier gezeten, maar ze hadden geen idee hoe lang dit kon gaan duren en ze konden bijna niets klaarmaken zonder stroom, dus we zijn uiteindelijk maar weer weggegaan en zijn naar de Texas Roadhouse gereden om daar te eten, ook lekker.

Tegen 10 uur waren we weer in het hotel. Nog even de blog online zetten en dan ga ik zo lekker slapen. Morgenochtend willen we weer vroeg op pad.