Memorial day

Vandaag een drukke dag achter de rug, héél veel gezien in Washington.

Maar ik zal bij het begin beginnen. Vanmorgen zijn we rond 7.15 uur opgestaan. De één was toen al een tijdje wakker, de ander hebben we wakker moeten maken. Na het aankleden zijn we gauw in de auto gestapt, hieronder een foto van ons slagschip!

Maurice had op internet een repairshop in de buurt gevonden waar hij het gebroken glas van zijn Iphone kon vervangen. Hij had ze gisterenmiddag gebeld met de vraag of ze op zondag open waren en ze zouden vanaf 8.00 uur open zijn zeiden ze. Dus Maurice wilde graag zo vroeg mogelijk daar voor de deur staan zodat het zo min mogelijk onze planning in de war zou sturen.

Om 8.10 uur kwamen we aan bij de winkel maar we stonden helaas voor een dichte deur. Tja, dat pastte niet in onze planning! Ik had het telefoonnummer nog in mijn telefoon staan dus Maurice heeft ze maar weer gebeld. Maurice vroeg wanneer de winkel open zou gaan omdat hij voor de deur stond. De persoon aan de lijn zei dat hij meteen iemand ging bellen en dat hij ons terug zou bellen. Even later liet hij ons weten dat er met 20 minuten iemand zou zijn.

We besloten toen maar te gaan ontbijten. Om de hoek zat een tentje waar je kon ontbijten, Maurice kon dan 20 minuten later vanaf daar makkelijk weer naar de winkel lopen. We hebben allemaal ontbeten met een bagel. Tijdens het ontbijt hebben we nog gezellig zitten kletsen met een Amerikaanse dame die woonde in Californië maar nu in Washington was om voor iemand onderzoek te doen in het National Archive naar die persoon zijn voorouders. Ondertussen had Maurice zijn telefoon afgeleverd bij de repairshop en een half uur later hebben we de telefoon alweer opgehaald, voorzien van een mooi nieuw scherm!

Gauw de auto weer in, op weg naar onze eerste stop van vandaag. Eentje die héél dicht bij ons hotel zit: het Iwo Jima memorial. Dit monument is gebaseerd op een wereldberoemde foto gemaakt in de 2^e wereldoorlog. Op die foto zie je 6 mariniers die op een heuvel op het eiland Iwo Jima  een hele grote Amerikaanse vlag neerzetten. De slag om Iwa Jima was één van de bloederigste in de 2^e wereldoorlog, er waren veel slachtoffers. Zo zijn 3 van de 6 mariniers die de vlag neerzetten tijdens de slag om Iwo Jima omgekomen. Het monument bestaat uit beelden van 10 meter hoog die een vlaggenstok van 18 meter omhoogduwen.

We hebben onze auto geparkeerd vlakbij het monument en te voet verder gegaan. Eerst hebben we wat foto’s gemaakt van dit monument en daarna zijn we doorgelopen naar het volgende monument. The Netherlands Carillon. Een spuuglelijke toren geschonken door, je raad het al, Nederland. Het is in 1954 geschonken namens het Nederlandse volk om de Amerikanen te bedanken voor de hulp tijdens en na de 2^e wereldoorlog.

Hierna weer de auto in op weg naar Arlington Cemetery, de grote militaire begraafplaats. We reden echter verkeerd en moesten dus een stukje omrijden. Daarbij kwamen we langs het Pentagon dus meteen daar maar even een stop gemaakt. We zijn naar het Pentagon Memorial gelopen. Dit is een monument om de mensen te herdenken die zijn omgekomen tijdens de aanslag van 11 september 2001 op het Pentagon, zowel de mensen in het Pentagon als die in het vliegtuig.

Het monument bestaat uit 184 bankjes. In ieder bankje staat de naam van het slachtoffer gegraveerd. Ze staan allemaal gerankschikt in lijnen, volgens hun geboortejaar. Het jongste slachtoffer was een meisje van 3. De bankjes staan niet allemaal dezelfde kant op. 125 bankjes staan richting het Pentagon, dat zijn de slachtoffers omgekomen in het Pentagon. Wanneer je hun naam leest op het bankje dan zie je het Pentagon erachter. De andere 59 bankjes staan de andere kant op, dat zijn de slachtoffers die in het vliegtuig zaten. Ik vond het best indrukwekkend en ook confronterend om al die namen en leeftijden te zien.

Na even hier rondgelopen te hebben zijn we weer naar de auto gegaan. Dit keer wel goed gereden en we kwamen bij Arlington Cemetery uit. Mensenkinderen wat was het hier druk zeg!!! Het was inmiddels kwart voor 11 en ik wist dat ieder heel uur er een wisseling van de wacht zou zijn bij het graf van de onbekende soldaat. We moesten nog stevig doorstappen op deze gigantische grote begraafplaats om dit te halen. Maar precies om 11.00 uur kwamen wij er aan. Met veel ceremonieel vindt deze wisseling van de wacht plaats. Hierna hebben we wat rustiger over de begraafplaats gelopen. Ik vind vooral de vele rijen met simpele witte grafstenen (allemaal dezelfde) erg indrukwekkend om te zien.

We hebben ook een kijkje genomen bij het (verrassend simpele) graf van John F. Kennedy en zijn vrouw Jackie. Terwijl we daar stonden voelde we wat regendruppels vallen en we besloten dat we maar gauw naar de auto moesten gaan. Helaas redden we dat niet op tijd en kregen we een buitje over ons heen.

Volgende stop was The National Mall in Washington. De auto konden we parkeren in een parkeergarage in de buurt, zo halverwege de Mall ter hoogte van het Washington Monument.

We zijn langs het Washington Monument gelopen, hebben het WWII memorial bekeken

en toen langs de reflection pool naar het Lincoln Memorial. Helaas begon het toen weer te regenen en we hebben even een tijdje onder een boom staan schuilen. Toen het bijna droog werd gauw weer doorgelopen maar net voordat we bij het memorial waren begon het weer hard te regenen. Dus héél snel de trappen van het monument op. Het standbeeld van Lincoln staat namelijk in een soort van Griekse tempel en daar sta je dan dus lekker droog (en met ons nog honderden andere mensen). Olaf wilde dit memorial heel graag zien. Hij heeft voordat we op vakantie gingen de films Night at the museum 1 en 2 gekeken. In deel 2 komt het beeld van Lincoln tot leven.

We hebben weer eventjes staan schuilen en toen zijn we naar het Korean War Memorial gelopen. Dit monument bestaat uit 19 beelden die soldaten op patrouille voor moeten stellen. Na het maken van een aantal foto’s liepen we weer verder, op naar het volgende monument.

Dit was het Vietnam Veterans Memorial.  Dit monument bestaat uit 3 delen, een standbeeld van 3 soldaten, een standbeeld voor de vrouwen die in de Vietnamoorlog hebben gediend en ‘The Wall’, een zwart granieten muur met daarin de namen gegraveerd van de 58.000 gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Het is echt een flinke muur en het zien van al die namen vond ik echt indrukwekkend; het zijn er zóveel!

Vlakbij dit monument was een toiletgebouw. We besloten daar allemaal even een plaspauze te houden. Inmiddels was het buiten erg donker geworden en we dachten dat we misschien beter maar even bij dit gebouwtje konden blijven wachten onder de overkapping en dat was een goede keuze want nog geen 2 minuten later kwam de regen echt met bakken uit de hemel! Het was een complete wolkbreuk! We hebben daar een half uur staan wachten en toen werd het eindelijk minder. Toen het bijna droog was besloten we maar weer verder te lopen. We kwamen aan bij een zebrapad maar aan beide kanten stonden echt gigantische plassen. Zo groot dat we er niet zomaar overheen konden springen. Olaf en ik hadden onze Birkenstocks aan (want onze gympen waren vanmorgen nog steeds kletsnat van gisteren) en die kunnen niet tegen water. Dus maar op onze blote voeten door het water heen gewaad! De lucht zag er na deze bui echt heel bijzonder uit, zoals je op onderstaande foto kunt zien:

Het volgende op de planning was het National Air and Space Museum. Dat was nog best een stukje lopen en inmiddels was de zon weer gaan schijnen en was het weer erg warm en megabenauwd. We waren allemaal best moe en hebben maar heel even rondgelopen in het museum. Het was inmiddels ook al na 16.00 en we waren het gewoon allemaal zat. Bij en in het museum was er van alles afgezet vanwege de Amerikaanse premiere van de nieuwe Mission Impossible film. We hebben even een tijdje staan kijken naar al die drukte maar begrepen toen dat de premiere pas vanavond is wanneer het museum gesloten is dus daar gingen we maar niet op wachten. Jammer, ik had Tom Cruise wel in levende lijve willen zien!!!

Op onze laatste beetje energie zijn we naar de auto gesjokt en naar het hotel gereden. Even lekker gerelaxed, nou ja Maurice (slapen) en Caro en Olaf (Ipad) dan, ik was hard aan het werk, er moest tenslotte weer een blog geschreven worden hè!

Om half 7 zijn we naar een restaurant gegaan; de Ruby Tuesday die bij ons om de hoek zit. Voor ons allemaal was het de eerste keer dat we hier aten maar het is ons prima bevallen! Ik had een menuutje: een steak met frites en chocoladecake toe en ik mocht onbeperkt gebruik maken van de saladebar. Maurice had de ribs and chicken.

Nu zijn we weer op de kamer. Eerst even het blog afmaken en dan maar weer de koffers inpakken. Morgen gaan we weer verder met onze reis!

O ja, ik moest erg lachen om de taxi's in Washington. Er staat yellow cab op, maar volgens mij hebben ze toch écht een andere kleur!